1.12.01

ΔΕΚ. 2001 - "Τα χέρια ψηλά… στη σύγχρονη πολιτική άποψη"

Τα χέρια ψηλά… στη σύγχρονη πολιτική άποψη. 
Επίκαιρο" άρθρο Κώστα Ρόζου
Πρόσφατα, έτυχε να συμ­με­τέ­χω σε μί­α “θυελ­λώ­δη” συ­ζή­τη­ση γύ­ρω α­πό τα το­πι­κά πο­λι­τι­κά δρώ­με­να. Στην προ­σπά­θεια των συ­νο­μι­λη­τών να α­να­λύ­σουν τη τρέ­χου­σα κα­τά­στα­ση, α­κού­στη­καν πολ­λές και α­ντι­κρουό­με­νες α­πό­ψεις.
Τη στιγμή εκείνην θυ­μήθη­κα κάτι που είχα μάθει στα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του ’70 ως δευ­τερο­ε­τής φοιτητής του Τμήματος Πο­λι­τι­κών Ε­πι­στη­μών της Νομικής Σχο­λής Αθηνών και α­φο­ρού­σε το μάθημα της Πο­λι­τι­κής Ε­πι­κοι­νω­νί­ας (της κατ’ ε­ξο­χήν ε­πι­στή­μης που α­να­λύ­ει τη σχέ­ση ε­ξου­σί­ας – πο­λί­τη και πολί­τη – ε­ξου­σί­ας. Η έννοια της ε­ξου­σί­ας περιέχει όλα τα είδη: Κεντρική – Πε­ρι­φε­ρεια­κή και στο προ­κεί­με­νο την Τοπική).
Όταν όμως άρχισα να τους α­φη­γού­μαι την ε­πι­στη­μο­νι­κή ά­πο­ψη που είχε κα­τα­γρα­φεί πριν 25 πε­ρί­που χρό­νια
(για το πώς δηλ. α­ντι­λαμ­βα­νό­μα­στε την ε­πι­κοι­νω­νί­α με­τα­ξύ διοι­κού­ντων και διοι­κού­με­νων σή­με­ρα), με διέ­κοψαν λέ­γο­ντάς μου ό­τι τα πράγ­μα­τα έ­χουν αλ­λά­ξει και η ε­πι­κοι­νω­νί­α της ε­ξου­σί­ας με τον πο­λί­τη γί­νε­ται πλέ­ον σε άλ­λες δια­στά­σεις α­φού δια­νύ­ου­με τον αιώ­να της πα­γκό­σμιας πλη­ρο­φό­ρη­σης και ο κα­θέ­νας μας έ­χει ά­με­ση (ε­λεγ­χό­με­νη;) γνώ­ση για το τι γί­νε­ται αυ­τή τη στιγ­μή στη πιο α­πό­μα­κρη γω­νιά του πλα­νή­τη.
Αρ­χι­κά συμ­φώνη­σα μα­ζί τους, τους πα­ρε­κά­λε­σα ό­μως να α­πορ­ρί­ψουν τα λε­γό­με­νά μου, ε­φό­σον δεν τα α­σπά­ζο­νται, με­τά το τέ­λος της σύ­ντο­μης το­πο­θέ­τη­σής μου.
Τους “πή­γα” λοι­πόν στο πα­νε­πι­στη­μια­κό έ­τος 1978 – 1979 και τους πε­ριέ­γρα­ψα έ­να μο­ντέ­λο διοί­κη­σης που α­φο­ρού­σε μι­κρές κοι­νω­νί­ες σε μί­α υ­πό α­νά­πτυ­ξη υ­πο­θε­τι­κή χώ­ρα με γε­ω­γρα­φι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά πα­ρό­μοια με το χώ­ρο που ζού­με, λέγοντάς τους τα ε­ξής:
Πα­ρα­τη­ρή­θη­κε ό­τι σε χω­ριά με κά­τω α­πό 5.000 κα­τοί­κους οι άν­θρω­ποι ζουν μέ­σα σε έ­να σύ­στη­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο “κοι­νο­τι­κό” πα­ρά “κοι­νω­νια­κό”, όπου η ο­ρια­κή α­νω­νυ­μί­α δεν υ­πάρ­χει για να ε­ξα­σφα­λί­σει στον κα­θέ­να μια σχετι­κά αυ­τό­νο­μη ζω­ή. Στις πε­ρι­πτώ­σεις αυ­τές ο έ­λεγ­χος της το­πι­κής ε­ξου­σί­ας εί­ναι α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρος α­πό ό,τι σε πό­λεις ά­νω των 10.000 κα­τοί­κων.
Η εκ­με­τάλ­λευση αυ­τής της ι­διαι­τε­ρό­τη­τας α­πό τους διοι­κού­ντες συ­νί­στα­ται στο να δη­μιουρ­γούν το­πι­κούς μη­χα­νι­σμούς πρα­κτό­ρευ­σης και ε­πο­πτεί­ας των πο­λι­τών ε­νώ κά­θε πρω­το­βου­λί­α της α­ντι­πο­λί­τευ­σης γί­νεται α­μέ­σως α­ντι­λη­πτή, ε­πι­ση­μαί­νε­ται και έμ­με­σα α­πο­θαρ­ρύ­νε­ται.
Με αυ­τόν τον τρό­πο α­ντι­λαμ­βα­νό­μα­στε για­τί κά­τω α­πό τέ­τοιες συν­θή­κες η “κα­τεύ­θυν­ση” της πο­λι­τι­κής ε­πι­κοι­νω­νί­ας ε­νι­σχύ­ει πε­ρισ­σό­τερο την υ­φι­στά­με­νη πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση (συ­μπο­λί­τευ­ση) πα­ρά την α­ντι­τι­θέ­με­νη σε αυ­τή πο­λιτι­κή το­πο­θέ­τη­ση (α­ντι­πο­λί­τευ­ση).
Σε ο­ρι­σμέ­νες μά­λι­στα πε­ρι­πτώ­σεις που ο α­πο­κλει­σμός των πο­λι­τι­κών α­ντι­πά­λων α­πό το διοι­κη­τι­κό μη­χα­νι­σμό εί­ναι λι­γό­τε­ρο ή πε­ρισ­σό­τε­ρο γε­νι­κός οι το­πι­κοί διοι­κη­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες θε­ω­ρού­νται α­πό τους δη­μό­τες ως φορείς πραγ­μα­τι­κής πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας.
Αυ­τό μπο­ρεί να έ­χει κα­τα­στρε­πτι­κές συ­νέ­πειες στην ε­ξέ­λι­ξη μιας πε­ριοχής, με την πα­θη­τι­κή α­πο­δο­χή α­πό την πλευ­ρά των διοι­κού­με­νων “πα­ντός κρα­τού­ντος” (Πλή­ρης α­δια­φο­ρί­α για τις πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις!)
Και αυ­τό για να μη δυ­σα­ρε­στού­νται οι πα­ρά­γο­ντες και να διεκ­πε­ραιώ­νο­νται οι μι­κρο­ϋ­πο­θέ­σεις (ρου­σφέ­τια)!...
Ε­δώ, με διέ­κοψε α­πό­το­μα έ­νας α­πό τους συ­νο­μι­λη­τές μου, που μάλ­λον θε­ώ­ρη­σε ό­τι ο ο­ρι­σμός “πα­ρά­γο­ντες - ρου­σφέ­τια” ί­σως α­φο­ρούσε και αυ­τόν, λέ­γο­ντάς μου:
Τι εί­ναι αυ­τά που λες, δεν βρι­σκό­μα­στε στη δε­κα­ε­τί­α του 1930! Σε λί­γες μέ­ρες πα­τά­με το 2002 και τί­πο­τα α­πό τα πα­ρα­πά­νω δεν ι­σχύ­ει σή­με­ρα ε­δώ...
Πα­ρα­δέ­χτη­κα τη “λαν­θα­σμέ­νη” το­πο­θέ­τη­σή μου, α­φή­νο­ντας τους υ­πολοί­πους να συ­νε­χί­σουν την πο­λι­τι­κή α­νά­λυ­ση της το­πι­κής κα­τά­στα­σης, α­φού πεί­στη­κα ό­τι η το­πο­θέ­τη­σή μου εί­ναι(;) ε­κτός τόπου και χρό­νου, μη έ­χοντας κα­μί­α σχέ­ση με τη ση­με­ρι­νή “ε­ξου­σί­α”...
Με λί­γα λό­για σή­κω­σα τα χέ­ρια ψη­λά α­πέ­να­ντι στη σύγ­χρο­νη πο­λι­τι­κή πραγ­μα­τικό­τη­τα, α­να­λο­γι­ζό­με­νος την “λαν­θα­σμέ­νη γνώ­ση” που μας δί­δα­σκε ο γνω­στός Κα­θη­γη­τής Πο­λι­τι­κής Ε­πι­στή­μης κ. Με­τα­ξάς!
Το μό­νο που δεν ξέ­ρω πά­ντως, εί­ναι αν έ­χουν πει­στεί και οι υ­πό­λοιποι....